Mensen die nooit iets zeggen, niet hardop uitspreken wat ze ergens over denken, niet meedoen in een discussie, niet opstaan om ten overstaan van iedereen het woord te nemen en al helemaal niet hun gedachten in een blog delen, hebben beslist een makkelijker leven.

Dat stel ik dan maar eens zo. Want er is tegenwoordig wel wat lef voor nodig om je mening te geven. Iedereen heeft namelijk wél altijd een mening over wat de ander zegt of op één of andere manier uit. Dat dan weer wel. Alleen wordt die mening vaak niet rechtstreeks geuit tegen degene die het zou moeten horen. Men praat ‘achter de rug’, of appt, of mailt. Of zegt het gewoon bij de koffie. Het beste voorbeeld hiervan zijn social media, waar mensen in alle anonimiteit kunnen reageren naar hartenlust. En dat doen ze, volop en ongezouten. Ik vraag me wel eens af of dit soms zwijgers zijn die hun gram halen via Facebook? Normaal te bang om iets te zeggen, maar vanachter het scherm en via het keyboard de verbale held uithangend..

Het is van alle tijden, en het heet roddelen. Maar dat bedoel ik niet. Roddelen maakt meestal wel dat de roddelaar zich wat beter gaat voelen dan degene waar hij het over heeft, maar niet persé dat hij een makkelijker leven heeft. Tenzij de toehoorder niet instemt met de roddel en rechtstreeks uit dat hij het niet eens is met de roddel. Dan voelt de sprekende roddelaar zich meteen een stuk minder goed. Maar aangezien veel mensen niet in staat zijn hun mening rechtstreeks te geven, is de kans groot dat de luisteraar zijn mening over de roddel weer zal meenemen en bespreken met een ander. Dat roddelt dan zo lekker door.

Ik ken mensen die nooit hun mening lijken te geven. Die fietsen gewoon verder, knikken eens een keer meewarig. Maar zullen nooit betrapt worden op het uiten van hun echte, persoonlijke mening. Tenzij er sprake is van een verleden tijd. Dan zeggen ze: ‘Dat wilde ik tóen al zeggen!’ Maar verder kabbelt hun leven rustig verder. Schadevrij naar de eindstreep, zo lijkt het. Ik vermoed dat ze dagboeken bijhouden waarin ze hun mening ongezouten geven. Hoe houden ze dat anders vol?

Het is niet alleen van alle tijden maar ook van alle lagen in de bevolking. In families, in scholen en in bedrijven. Overal herken je de mens die het niet kan laten om zijn mening te poneren. En de mens die nooit een mening lijkt te hebben hoort dat aan en knikt bedachtzaam, of trekt een ‘nou, ik weet het nog niet zo’-gezicht. Daarnaast babbelen de meelopers vrolijk mee, de ene dag met de mening van Hans en de volgende dag met die van Petra. Sommige mensen antwoorden altijd met een wat ingehouden lachsalvo, waarna ze zenuwachtig hun haar gladstrijken.

Wanneer je nou uitgerekend zo iemand bent die het niet kan laten de mening uit de mond (pratend) of de vingers (al typend) te laten stromen, dan maak je het jezelf niet gemakkelijk. Want dan stel je je kwetsbaar op. Je geeft mensen de kans om op jouw mening te schieten, hem helemaal aan gort te schieten. En jij moet blijven staan. Met het risico dat je als een ware revolverheld in een duel terecht komt. Het is de kunst om de mening te geven met de hand op de holster. Zonder het geweer te trekken als er op jouw mening geschoten wordt. Dat is een kunst waarvan de zwijgers vermoeden dat ze die niet beheersen, maar die ook zeker niet vanzelfsprekend beheerst wordt door de praters.

Spreken is zilver, maar zwijgen is goud. Een spreekwoord waar sprekers mee worstelen. Want wat gebeurt er als iedereen zwijgt en niemand meer zijn echte mening uitspreekt, reageert, of schrijft, of überhaupt ventileert? Dan houdt de wereld toch langzaam op met draaien. Lijkt mij. Maar ik ben dan ook geen zwijger.

Kan me voorstellen dat het best lekker moet zijn om een zwijger te zijn.. al zou ik dan echt wel diepblauwe vingers krijgen. Al die dagboeken die ik dan moest vullen!